თეა ადეიშვილი - "ჟურნალისტიკის ერთ-ერთი მთავარი ხიბლიც ეს არის - მრავალფეროვნება"

ტელეპროგრამა "P.S"-ის ჟურნალისტი, თეა ადეიშვილი წლებია, მაყურებელს საქართველოდან თუ მის ფარგლებს გარედან, საინტერესო სიუჟეტებით ანებივრებს. ამ ყველაფერს, ბევრი სირთულე, სიარული და დაღლა ახლავს თან. თეა თავად გვიყვება "ჩემოდნებით ცხოვრებაზე".

- პირველად სამოგზაუროდ სიუჟეტის გასაკეთებლად წახვედით თუ დასასვენებლად?
- მოგზაურობა სკოლის პერიოდში, მშობლებთან ერთად დავიწყე. თვალისა და ალერგიის პრობლემები მქონდა და ჩემი პირველი მოგზაურობა, ჯანმრთელობის საკითხებს უკავშირდება. მეოთხე კლასში ვიყავი, მოსკოვში წამიყვანეს. ჯერ იქ, შემდგომ პეტერბურგში - ალერგიის ინსტიტუტში ვმკურნალობდი. თეთრი ღამეები მახსენდება ძალიან კარგად. 1996 წელს დავტოვე პირველად პოსტსაბჭოთა საზღვრები. მაშინ 22 წლის ვიყავი. საქართველოს დღეები იმართებოდა პარიზში და მეც აღმოვჩნდი დელეგაციაში, როგორც საგარეო საქმეთა სამინისტროსთან არსებული დიპლომატიური აკადემიის სტუდენტი. ვიყავი კამერის, მშობლებისა და ქმრის გარეშე. დაუვიწყარი შთაბეჭდილებით დავბრუნდი.

- რამდენ ქვეყანასა და ქალაქში ხართ ნამყოფი? რომელმა ქვეყანამ დატოვა თქვენზე განსაკუთრებული შთაბეჭდილება?
- დაახლოებით 25 ქვეყანა და 60 ქალაქი მახსენდება. ფრანკოფონი ვარ, მიყვარს საფრანგეთი თავისი კულტურით, ენით, ხალხით, ურთიერთობებითა და სამზარეულოთი. ეს ქვეყანა ძალიან "ჩემიანია", იტალიით კი მოჯადოებული ვარ. არასდროს მომბეზრდება ვენეცია, სადაც მთელი ევროპული რენესანსი არხებიდანაა ამოზრდილი. პირველად იქ ოჯახთან ერთად ვიყავი და ჩავედი თუ არა, დავთვერი ოღონდ, - ალკოჰოლის გარეშე: ემოციებისგან თავბრუ მესხმოდა. დავდიოდი ხიდიდან ხიდზე, ქუჩიდან ქუჩაზე. რა თქმა უნდა, დავიკარგე, მაგრამ ესეც სასიამოვნო იყო. ევროპა ის ადგილია, სადაც თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ. თუმცა მაინტერესებს სხვა კონტინენტები და კულტურები, მხიბლავს - აფრიკა თავისი ეგზოტიკით, ცივილიზაციის მიღმა არსებული ტერიტორიებით, სადაც სიამოვნებით ვიმოგზაურებდი. აღმოსავლური უძველესი და მდიდარი კულტურით გამაოცა ტაილანდმა და ჩინეთმა. არასდროს დამავიწყდება კატარის დედაქალაქი - დოჰა. იქ ტელეკომპანია "ალ-ჯაზირას" ცენტრალური ოფისია. ეს არის დემოკრატიული მედიის ნამდვილი ნიმუში, ბევრი ექსკლუზივით და ძალიან საინტერესო მუზეუმით ტელევიზიის შესასვლელში, სადაც განთავსებულია მაგალითად, მიკროფონი, რომელიც ჟურნალისტს ბინ ლადენის ჩაწერისას ეჭირა. აქვეა სხვადასხვა ცხელ წერტილში დაზიანებული კამერები და ჯავშანჟილეტები.

- თვითმფრინავის შიში გქონიათ ოდესმე?
- არასდროს. ერთადერთხელ შემეშინდა, როცა დედაჩემი მარტო გაფრინდა. პატარა ვიყავი და ძალიან ვინერვიულე. მთელი სამეზობლო შევაწუხე თხოვნით, გაეგოთ, ჩავიდა თუ არა დანიშნულების ადგილას. ახლა ვხვდები - ერთმა ახლობელმა, იმის გამო, რომ დავემშვიდებინე, მომატყუა, - კავშირი მაქვს მოსკოვთან და გავიგე, ჩაფრენილაო. თვითმფრინავში თავს ყოველთვის კარგად ვგრძნობ. ეს პროცესი ჩემთვის სიახლესთან ასოცირდება.

- საზღვარგარეთ ყოფნისას დელიკატესები თუ გაგისინჯავთ?
- მოხრაკული ტარაკანა ან მუხლუხო არასდროს გამისინჯავს. საფრანგეთში ბაყაყი მივირთვი და ძალიან გემრიელი იყო. ლოკოკინა მშვენიერია. საერთოდ, მიყვარს კულინარიული სიახლეები. სადაც ჩავდივარ, ვცდილობ, ადგილობრივი სამზარეულო დავაგემოვნო. გურმანი ვარ, მაგრამ ყველაფრის ჭამას მაინც ვერ ვრისკავ. თევზი მიყვარს და საერთოდ ყველაფერი, რაც დაცურავს. არასდროს დამავიწყდება მარსელში "ბუიაბესი" - ტრადიციული ზღვის პროდუქტების "სუპის" გემო. ჩემს მეუღლეს არ უყვარს ზღვის პროდუქტები და მასში თუ რამე ასეთი მოიპოვებოდა, სულ მე დამრჩა.

- უამრავი სიუჟეტის ავტორი ხართ. რომელია თქვენთვის ყველაზე საყვარელი რეპორტაჟი?
- საოცარი პროფესია მაქვს. შესაძლოა, ერთ დღეს მონაკოში სიბერის საწინააღმდეგო მსოფლიო კონგრესზე აღმოჩნდე და მეორე დღეს - სვანეთში, მიუვალ ადგილებში ჰიდროელექტროსადგურის მშენებლობა გადავიღო. ჟურნალისტიკის ერთ-ერთი მთავარი ხიბლიც ეს არის - მრავალფეროვნება, შენი ქვეყნისა და მსოფლიო მოვლენების ეპიცენტრში ყოფნა. ჩვენი პროდიუსერები ცდილობენ, საინტერესო ადგილებში მოვხვდეთ, იქ, სადაც მაყურებლისთვის საინტერესო ამბები ხდება. განსაკუთრებით საყვარელი სიუჟეტი არ მაქვს. ვცდილობ, ყველა საკითხს ერთნაირი სიფრთხილითა და ინტერესით მივუდგე. მოგზაურობიდან კარგად მახსენდება რეპორტაჟი ფიზიკაზე - ცერნის ლაბორატორიიდან. იქაურებმაც ნახეს და მოეწონათ. მიყვარს სიუჟეტი პიერ კარდენზე, მადამ შინდლერზე და შეხვედრა სვაროვსკის ოჯახთან, რეპორტაჟი ვენის მეჯლისიდან. ბუნებრივია, არასდროს დამავიწყდება სტამბოლი, "უმანკოების მუზეუმი" და ორჰან ფამუქი... ყველა ჩემი რესპონდენტი მიყვარს. ისინი ჯერ მე თუ არ შემიყვარდნენ, მაყურებელს არ შეუყვარდებათ. ჩემი მისიაა, სიუჟეტის გმირების საუკეთესო თვისებები ვიპოვო. მივუდგე ისე, რომ მაყურებლისთვის ახლობელნი გახდნენ. თითოეული რესპონდენტი, პატარა ბავშვებით დაწყებული, უხუცესებით დამთავრებული, ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის. განსაკუთრებულ ამბებს ვეძებ ჩვეულებრივ სიტუაციებშიც, არა აქვს მნიშვნელობა, საქართველოში იქნება ეს თუ საზღვარგარეთ. აფრიკაში 2 დღით ვიყავი, სადაც უამრავ საინტერესო ადამიანს შევხვდი. არ მავიწყდება ერთი ოჯახი, რომლის წევრებიც მუსლიმანები იყვნენ და ქრისტიანულ დასახლებაში ცხოვრობდნენ. საკუთარი ხელებით, თიხითა და ტალახით ამოყვანილი კედლები ჰქონდათ, ჩალით გადახურულ სახლში ცხოვრობდნენ. ჩალითვე დაწნულ აკვანში ზრდიდნენ ბავშვს... სამზარეულო კი ღია ცის ქვეშ ჰქონდათ.

- სიუჟეტის მომზადებას, მით უმეტეს - საქართველოს ფარგლებს გარეთ, ალბათ ბევრი სიძნელე ახლავს თან, არა?
- ცოტა ხნის წინ დავბრუნდი მონაკოდან, სიბერის საწინააღმდეგო მსოფლიო კონგრესზე ვიყავი, სადაც უნდა გადაგვეღო ქართველების მიერ გამოგონებული "აპტოსის" ძაფები, აღმოგვეჩინა ექიმები და ქირურგები, რომლებიც აქტიურად ებრძვიან სიბერეს. სამსახურში გვითხრეს, რომ მხოლოდ ეს ერთი სიუჟეტი არ იქნებოდა საკმარისი, კიდევ უნდა მოგვეპოვებინა საინტერესო მასალები. როგორც იცით, მონაკო ჯუჯა სახელმწიფოა და ფრანგები "კლდეს" ეძახიან. უმდიდრესი ხალხი ცხოვრობს, ყოველ წელს უამრავი ტურისტი ჩადის და ტერიტორია არ ჰყოფნით. ამიტომ გადაწყვიტეს, ზღვაში გააკეთონ ნახევარკუნძული, სადაც ადმინისტრაციულ შენობებს გადაიტანენ. დავიწყეთ ამ თემაზე მუშაობა. პარალელურად აღმოვაჩინეთ, რომ მონაკოში არის ყველაზე ცნობილი, რარიტეტული მანქანების გამოფენა. გაგვიმართლა - გადაღების უფლება მოგვცეს. ძალიან ბევრი ვიარეთ მე და ოპერატორმა. ქალაქიდან ქალაქში, ფეხით გადავდიოდით და ბოლოს ვეღარ დავდიოდი, ფეხები საშინლად დამისივდა. იმ მომენტში აზარტში ხარ და წვალობ; იღლები, მაგრამ ყველაზე სასიამოვნოა, როცა იმას, რაზეც ასე იშრომე, მაყურებელი ხედავს და გიფასებს. ამას წინათ ქუჩაში ინტერვიუს ვწერდი. ორი ძალიან სანდომიანი ხანდაზმული ქალბატონი გაჩერდა და მითხრა: - თქვენი სიუჟეტები ძალიან მოგვწონს, ღრმა და შინაარსიანიაო. ეს იმდენად სასიამოვნო მოსასმენი იყო ჩემთვის, თავი ძლივს შევიკავე, რომ არ მეტირა. მაყურებლის სიყვარულზე უფრო ძვირფასი, არაფერია.

- საზღვარგარეთ დიდი ჩემოდნით მიდიხართ თუ პატარითაც კმაყოფილდებით?
- მქონდა ჩემოდანი, რომელიც დიდდებოდა და პატარავდებოდა. სამწუხაროდ, ბორბალი გაუფუჭდა და გადავაგდე. ახლა წითელი, ძალიან ლამაზი ჩემოდანი მაქვს, მყარია და შიგნით ჩადებული პერანგი და პიჯაკი არ იჭმუჭნება. ყოველთვის ბევრი ტანსაცმელი მიმაქვს: არ ვიცი, მეორე დილით როგორ ხასიათზე გავიღვიძებ და რისი ჩაცმა მომინდება. მერე ისე გამოდის, იქ ვყიდულობ ახალ რაღაცებს და ხშირად ტყუილად დამაქვს ამდენი რამ. ჩემი გამოსწორება არ იქნება.

- როგორც მივხვდი, შოპინგი გიყვართ...
- ეს პროცესი ჩემთვის - თერაპიაა. არის მივლინებები, როცა არაფრისთვის დრო არ მრჩება. მაღაზიებს გარედან თუ შევავლებ თვალს. არის შემთხვევები, როცა ქვეყანა ძალიან ძვირია და ვიცი, შოპინგის შემდეგ მშიერი უნდა დავრჩე, ამიტომ თავს ვიკავებ. საჩუქრის გარეშე არ ვბრუნდები ოჯაში და ეს ჩემთვისაც შოპინგთერაპია გამოდის.

- უამრავი კურიოზი გადაგხდენიათ ალბათ. მოგვიყევით...
- ეს კითხვა უკვე თავადაც კურიოზად იქცა. გვემართება სასაცილო ამბები. ერთ-ერთი ჩემი ოპერატორის პირობაა - უცხო ქვეყანაში ჩასვლისას პირველ დღეს ვახშამზე მეპატიჟება. ერთხელ ფლორენციაში ჩავედით და მითხრა: - "დღეს ჩემი დღეა! აარჩიე რესტორანი"... მეც დავთანხმდი. რესტორანში ხელის დასაბანად რომ გავიდა, უკან ისეთი სახით დაბრუნდა, მივხვდი, რაღაცაში იყო საქმე. მენიუ რომ მოგვიტანეს, უძვირესი ფასები იყო: თურმე ელიტურ რესტორანში შევსულვართ. ვუთხარი, დღეს შენ არ დამპატიჟო, მონაწილეობას მეც მივიღებ-მეთქი. წინააღმდეგობა არ გაუწევია (იღიმება). მითხრა, წეღან შეწუხებული სახე იმიტომ მქონდა, საპირფარეშოში რომ შევედი, მივხვდი, სასახლეში ვიყავით: ბროლის ონკანები და ოქროს უნიტაზები დამხვდაო!.. პიერ კარდენთან ინტერვიუზე რომ მივდიოდით, ისეთ სასტუმროში გავჩერდით, სადაც საუზმე არ შედიოდა. პარიზში, ელისეს მინდვრებზე ვიცი "წიგნის სახლი", სადაც უგემრიელეს ცხელ შოკოლადს ამზადებენ. გადავწყვიტეთ, იქ შევსულიყავით და გვესაუზმა. შეგიძლია გადაიხადო 20 ევრო და ამ ფასში, რაც გინდა და რამდენიც გინდა, აიღო. ვიფიქრე, ამ თანხაში ორივე მსუბუქად ვისაუზმებდით. ფული გადავიხადე და მაგიდასთან საჭმელი მოვიტანე. ოფიციანტი თავზე დაგვადგა, მითხრა, - რაც აიღეთ, მხოლოდ თქვენ უნდა მიირთვათო. ვკითხე, - თქვენთვის რა მნიშვნელობა აქვს, ამას სულ მე შევჭამ თუ სხვაც-მეთქი?! პრინციპულ უარზე დადგა. "დამკვირვებელი" რომ გაიხედავდა გვერდზე, ჩემი ოპერატორი მაშინ ასწრებდა ჭამას (იცინის)... როგორც გითხარით, ბოლოს მონაკოში ვიყავით. დაბერების საწინააღმდეგო პროცედურები იქვე ტარდებოდა. მითხრეს, რომ ხელსაწყოს ერთი საათი დამადებდნენ სახის ერთ მხარეს და ნაოჭები გამისწორდებოდა. შედეგს იოლად დავინახავდი სახის მეორე ნაწილთან შედარებით. ასეთი რაღაც 1 საათში წარმოუდგენლად მიმაჩნდა და დავთანხმდი. დრო ცოტა მქონდა. ეს პროცედურა ნახევარ სახეზე საჩუქრად გამიკეთეს. აღმოვჩნდი ერთ მხარეს "გადაჭიმული". იძულებული გავხდი, კიდევ ერთი საათი დამეკარგა, ასე, "ცალსახეაჭიმულს" რომ არ მევლო.

- ოჯახთან ერთად დასვენებას რამდენად ხშირად ახერხებთ?
- წელიწადში ერთხელ, აგვისტოში "P.S" ეთერში არ გადის. ჩემი მეუღლე ძალიან ორგანიზებული ადამიანია და წინასწარ გეგმავს, სად უნდა წავიდეთ. მთელი ოჯახი სიამოვნებით ვმოგზაურობთ საზღვარგარეთაც და საქართველოშიც. გასულ ზაფხულს ჩვენი ქვეყანა მოვიარეთ. 2 წლის წინ, ქორწინების 10 წლისთავზე მე და ჩემმა მეუღლემ სორენტო, პომპეი, ტაორმინა და სიცილია ვნახეთ - მოკლედ, ცოტა უცნობ ევროპაში ვიმოგზაურეთ...

- შემდეგი მოგზაურობა დაგეგმილი გაქვთ?
- არა, ასე არ ვგეგმავთ. შეიძლება, პროდიუსერმა დამირეკოს და მითხრას, - ამაღამ სადღაც მიფრინავო. მაგრამ ისეც ხდება, რომ რამდენიმე თვით ადრე ვიცით, სად და როდის წავალთ.

- რომელ ქვეყანაში გინდათ მოგზაურობა?
- იაპონიაში. იმედია, ისე არ მოვკვდები, ეს ქვეყანა რომ არ ვნახო. ყველა თავმოყვარე ჟურნალისტი ნამყოფია სტრასბურგში. მე არასდროს ვყოფილვარ, მიუხედავად იმისა, რომ დიდხანს ვმუშაობდი პოლიტიკურ ჟურნალისტიკაში. ძალიან მინდა ისრაელში წასვლა, იერუსალიმის ნახვა. მე და ჩემი ოჯახი აუცილებლად წავალთ...

ჟანა გოგინაშვილი
ჟურნალი ”გზა”